Via Maryland naar Pennsylvania

Terwijl ik dit tik, trekt de onweersbui boven ons hoofd langzaam weg en daarmee ook de regen. De camping lijkt wel een waterski gebied, morgenochtend zal het wel weggezakt zijn. Afgelopen nacht onweerde het ook even flink, maar als we wakker worden is het droog. We rijden vandaag richting zuid-west Pensylviana, het eerste stuk nog flink mistig met wat regen, maar na de eerste bergrug klaart het op en ziet alles er weer heel vriendelijk uit. Het landschap in deze regio is erg bekoorlijk, om het maar eens met een mooi woord te zeggen. Veel groen (op de bomen na), veel ruimte om de huizen heen en een slingerende weg door het middengebergte. We pikken in noord Maryland Route 40 op, deze volgt grotendeels het tracé van de National Road . Aanleg hiervan begon in 1806 en verbond Maryland met Ohio en was de allereerste weg die met federale fondsen werd betaald om de trek naar het westen te bevorderen. Langs deze weg bezoeken we Fort Necessity, de plek waar George Washington als 22 jarige luitenant van het koloniale Britse leger in 1754 in de pan werd gehakt door een Franse legereenheid, geholpen door Indianen. Dit vormde het begin van de wat hier heet de “French and Indian war” en in Europa de Zevenjarige oorlog tot gevolg had.
Daarna zoeken we een camping niet ver van Fallingwater, wat we morgen gaan bezoeken. De eerste camping, 4 mijl van de weg in het bos, ligt er volkomen verlaten bij, maar is wel open. Helemaal niemand te zien, Toiny vindt dat niet echt prettig, dus rijden we even verder naar een campground waar wel nog wat mensen aanwezig zijn. Lekker rustig dagje vandaag, net geen 100 mijl gereden. De geplande bbq gaat niet door vanwege de in het begin genoemde onweersbui, maar het alternatief, Penne à la Francesco is ook niet te versmaden.

Shenandoah Sky Ride

Nat en koud deze ochtend. De Sky Ride opgepikt bij mijl 35 van de 105. Tijdens de rit naar boven wordt het steeds mistiger. We kijken elkaar aan en vraagen ons af of het wel wat gaat worden vandaag. De ranger bij de entree zegt dat er hele stukken miscchien open zijn (niet mistig dus) dus wagen we het er maar op. De eerste uitkijkpunten laten we links en rechts maar liggen voor wat ze zijn, het zicht bedraagt nauwelijks 100 meter. Na een paar mijl klimmen klaart het op en even later schijnt zowaar de zon. Vanaf de uitkijkpunten hebben we een prachtig gezicht op een wit wolkendek! Af en toe steken er wat boomtoppen doorheen of een bergspits. Dat zal zo de resterende mijlen blijven. In het bezoekerscentrum bekijken we de tentoonstelling over de aanleg van het park, midden jaren 30 van de vorige eeuw. In totaal 11000 jonge mannen werden destijds als een soort werkverschaffing tijdens de crisis in kampen gelegerd en tewerk gesteld bij de aanleg van de Sky Ride met vele uitzichtpunten. De toenmalige bewoners werden (meestal gedwongen) uitgekocht en moesten het gebied verlaten. Het oosten had eindelijk ook een Nationaal Park. Twee jongens met enorme rugzakken vragen of we weten waar de campstore is. Toevallig wel dus en we geven ze een lift er naar toe (“Thanks guys, you saved our life”). Ze zijn de trail van 105 mijl in 8 dagen aan het lopen en zetten het tentje meestal gewoon naast het pad op. Van de 5 campgrounds in het park waren er overigens maar 2 open. We rijden rustig door en staan nog een paar minuten stil om naar enkele kleine hertjes te kijken die rustig langs de weg staan te grazen. Ondanks het gemis aan uitzicht bevalt ons de route erg goed. Niet alleen maar bos, maar ook veel open stukken met glooiend grasland, wat het landschap erg gevarieerd maakt. De laatste 20 mijl rijden we weer door soms heel dichte mist naar beneden, na de uitgang rijden we dan richting West Virginia om een uurtje verder een camping te gaan zoeken. Dat valt niet mee, na wat gezoek vinden we er een maar die blijkt gesloten, Helemaal niemand, ongeveer 5 mijl van de weg af, dus omkeren en verder zoeken. Een paar mijl verder is er ook een, na een heel steil bosweggetje worden we hartelijk welkom geheten door de eigenaresse die ons een met de hand getekend kaartje geeft, met de opmerking dat we zelf een plaatsje moeten zoeken wat onbezet is en ons bevalt. We zijn de enigen! Heel, heel erg rustig hier in het bos en ook heel erg donker. Het regent niet meer (dat deed het al een uurtje of zo), maar we gaan toch maar lekker binnen zitten. Geen bbq vandaag, maar een Jambalaya met andouille (pittige worst uit de Bayou) gaat er ook wel in.

Blue Ridge Parkway

We worden wakker met het getik van regen op het dak, Jammer, maar het is niet anders. De temperatuur is prima, die zal in de loop van de dag oplopen naar zo’n 23 graden. Eerst even boodschappen doen, dat hoort er af en toe ook bij. We hebben wat moeite om de toegangsweg naar de Blue Ridge Parkay te vinden door de verwarrende wegnummers, maar we rijden uiteindelijk maar ongeveer 1 mijl om. Het is inmiddels wel droog, maar de wolken hangen nog wel laag. Dat zal de uitzichten geen goed doen zeggen we tegen elkaar. De Blue Ridge is een bergrug, onderdeel van de Appalachen, ongeveer 400 mijl lang. Van het oorspronkelijke oorlogspad van de Iroquois en Cherokee is een weg gemaakt en die is nu onderdeel van het National Park systeem. Op de helling een stukje lager dan de weg slingert de Appalachian Trail, een wandelpad van liefst 3500 km! Wij rijden er de laatste (of eigenlijk eerste, want de route begint formeel in het noorden) 100 mijl van. Een slingerende, dalende en stijgende weg door hoofdzakelijk bos. Wat zal deze route ongelooflijk mooi zijn in de herfst. Soms is de Ridge zo smal dat aan beide zijden van de weg er uitzicht is op de valleien zo’n 600 m beneden ons! Het eerste stuk zijn we af en toe letterlijk in de wolken, maar het weer wordt langzamerhand wat beter en de uitzichten mooier. Heel apart zijn de enorme bossen van kale, groen bemoste eikenbomen in de vreemdste vormen. Een beetje ‘creepy’, zo moet the Old Forest en Old Man Willow (Lord of the Rings) er uit hebben gezien. Ergens onderweg een bakske koffie gezet en een bammetje gegeten op een van de vele parkeerplekken en/of uitzichtpunten. Het is er niet bepaald druk vandaag, als we tijdens de 160 km 20 auto’s gezien hebben is het al veel.

Aan het einde van de route naar de dichtstbijzijnde camping gereden, lekker buiten gezeten met eerst de bbq en daarna nog een houtvuurtje aan.

Morgen het vervolg van de Blue Ridge Parkway, de Skyride door het Shenandoah National Park.

Naar Virginia

Oh man ! We hadden 28 dagen met de camper en nu hebben we er ineens nog maar 10. Het einde komt aan de horizon in zicht, jammer maar het is niet anders. Gisteravond overlegd hoe we die resterende dagen gaan invullen. We hebben het volgende besloten: we rijden richting Shenandoah National Park (Virginia) om daar de Sky Drive te rijden en indien mogelijk te gaan wandelen. De tocht er na toe zal 2 dagen in beslag nemen, de tweede dag willen we dan via de Blue Ridge Parkway rijden. Na het park rijden we richting zuid-west Pensylvania om daar dan de dag erop Falling Water te gaan bezoeken, van Amerika’s misschien wel meest beroemde architect, Frank Lloyd Wright (http://www.fallingwater.org). We hebben daarvoor al kaartjes geboekt via internet voor a.s vrijdag, zodat we verzekerd zijn van toegang en rondleiding.

Na Falling Water willen in ieder geval nog we naar Oost Pensylviana om Dutch Country te bezoeken, het gebied van de Amish. Daarna zien we wel weer verder.

Vanochtend voor het ontbijt de wasmachine gevuld, een uurtje later ligt alles weer schoon en droog in de kast. En dat voor 3 dolllar, goed geregeld hier in dit land. Vandaag dus het eerste stuk richting Shenandoah door een heuvelachtig landschap eerst nog door Tennessee en daarna door Virginia. In het begin hebben we nog wat somber en druilerig weer, maar het wordt al snel steeds vriendelijker met zonnige perioden en een temperatuur van zo’n 23 graden. Weer een erg leuk landschap aan de voet van de Appalachen. Evenals in de andere staten zie je hier op het platteland het resultaat van de economische crisis. Veel verwaarloosde huizen, talloze kleine bedrijfjes die gesloten zijn en staan te vervallen, veel trailerparks met veel rotzooi op het erf en oude verroeste auto’s. Daarnaast dan weer grote houten huizen, goed in de verf en alles keurig opgeruimd (zoals wij Nederlanders het graag zien). De tegenstellingen zijn groot hier. Regelmatig in de plaatsjes zien we nog echte hillbillies, wat sjofel uiziende mannen met ruige baarden en een tuinbroek. Op de camping van de afgelopen nacht stond nog een ‘moonshine’ installatie, zoals die er in deze regio nog talloze schijnen te zijn. Ik ben nog zo slim om een verkeerde afslag te nemen, de navigator (Toiny) heeft het pas wat later in de gaten en voordat we het weten hebben we zo’n 40 mijl extra gereden. Daarna blijkt er nog een camping gesloten te zijn, dus uiteindelijk zijn we wat later dan we wilden op een camping aangeland. Niet zo erg natuurlijk, we hebben verder geen afspraken deze dag en het bier staat koud.

de Smokies

Een koude, heldere nacht vandaag, temperatuur tot tegen het vriespunt. De camping ligt op ong. 800 m. dus dat helpt ook mee. Vandaag speciaal voor Pasemis een lekker eitje gebakken met bacon, goed begin van de dag! Het weer is zonnig, maar aangezien we de bergen ingaan zal het wel fris blijven, dus de fleece klaargelegd. Eerst het ‘visitor center’ van Great Smoky Mountains N.P. bezocht voor een kaart en info. Daarna door een openluchtmuseumpje gewandeld, een originele farm van midden 1800 uit de regio, hierheen gebracht rond 1950. Grappig trouwens om te zien dat op de borden hier alles tweetalig is: Engels en Cherokee (hadden Indianen eigenlijk wel een schrijftaal?). Verderop staat nog een oude watermolen uit 1886 voor het malen van graan en maïs, aangedreven door een gietijzeren turbine. Gesloten helaas! Op een picknickplaats zetten we koffie en lekker in het zonnetje gezeten luisteren we naar de vogeltjes. De variëteit van vogels is in dit land overweldigend en dan die kleuren, werkelijk een lust om naar te kijken. We hebben geen idee hoe ze allemaal heten, maar mooi zijn ze!

Vlak voor de pas een weg naar Clingmans Dome, een uitkijktoren op het hoogste punt van het park, net iets meer dan 2000 m. Tot onze verbazing komen we ongeveer een halve mijl voor de parkeerplaats in een file! Allemaal op zoek naar een parkeerplaats, wat een drukte. Pasen en ook nog Spring Break hier, we hadden het kunnen weten. Een Amerikaan is zo vriendelijk om op onze ruit te tikken en ons naar zijn auto met aanhangertje te leiden, zodat we redelijk vlot toch nog een parkeerplek hebben. Wat zijn ze toch aardig, die Yanks! Overigens is de gemiddelde parkeerplaats in dit land net lang genoeg om er onze camper (7 meter) op kwijt te kunnen! De wandeling naar het uitkijkpunt met 360 graden uitzicht is ruim 800 m lang en behoorlijk steil. Veel bankjes, waar mensen van jong tot oud zitten te puffen, de meeste natuurlijk niet al te slank. Nou, deze 2 oudjes gaan gewoon in 1 ruk naar boven hoor. Op de uitkijktoren zie je waar de Smokies hun naam aan te danken hebben, het is vrij heiig (en dat is het hier bijna altijd) en dat komt het uitzicht niet ten goede helaas. Er staat een koude wind, de fleece komt hier goed van pas.

Hierna toeren we rustig naar beneden (de temperatuur wordt al snel weer aangenaam) naar de noordelijke uitgang van het park bij het plaatsje Gatlinburg. We moeten er dwars doorheen, de hoofdstraat van 1 mijl lang lijkt wel Valkenburg! Bom- en bomvol souvenirwinkeltjes, eettentjes en blije dagjesmensen. We slagen erin niemand te raken en rijden nog een uurtje richting noordoost. (Onderweg nog getankt voor $ 0,55 per liter, en de gewone benzine is nog eens 4 dollarcent per liter goedkoper!) We strijken neer op een camping voor het gebruikelijk drankje en de bbq. Niet al te ver van de geboorteplaats van Dolly met de grote longen ("It takes an awful lot of money to look this cheap"). Leuk dagje vandaag.

"It takes an awful lot of money to look this cheap"

Cherokee

Alweer een staat aan onze verzameling toegevoegd: North Carolina. De 9^e alweer van deze vakantie. Het liefelijke landschap van noord Georgia gaat langzaam over in het ruigere van westelijk North Carolina. Dat zullen we wel gaan merken in het benzineverbruik denk ik, de camper moet regelmatig een tandje bijschakelen. Even tussendoor iets over de benzineprijzen, die zijn aanzienlijk lager dan tijdens onze trip van 2 jaar geleden. Gemiddeld betalen we nu zo’n $ 2.25 per gallon, zo’n € 0,60 per liter. Het verbruik van de 6 liter, 8 cilinder motor is ongeveer 1 op 4. Bijna een uur lang hebben we alleen maar bochten, het langste rechte stuk is misschien 300 meter. Het tempo ligt daardoor laag, maar ach we hebben de tijd aan onszelf en kunnen zo nog meer genieten van de natuur om ons heen. Jammer alleen dat er geen mogelijkheden zijn om te stoppen. De staatsgrens ligt net na een bocht, geen foto van het bord dus, misschien bij het uitrijden. We besluiten bij de zuidgrens van het Great Smokey Mountains N.P. een camping te zoeken bij het Cherokee reservaat. We pikken er een uit die wel aardig lijkt en laten Garmin de weg wijzen. Net na een afslag gestopt, het weggetje de berg af trekt me niet zo aan. Een Indiaanse die ons ziet staan keert haar pick-up om ons te vertellen dat we die weg maar beter niet kunnen nemen met onze camper en vertelt er meteen bij wat de juiste route is. Je kunt die navigatiesystemen nog steeds niet duidelijk maken met welk soort voertuig je rijd, en dan krijg je dus dit soort dingen. Een kwartiertje later staan we bij de camping. Voor het inschrijven gebruiken ze een computersysteem dat wel erg streng gecodeerd is. Normaal hoeven we geen adres en telefoonr op te geven als we vertellen uit “the Netherlands” te komen maar hier dus wel. Mij advies om wat onzin in te tikken wordt genegeerd, ik verwacht ieder moment dat een van de 2 dames (personeel zat hier) zegt: “computer says NO”.

Het is vandaag mooi zonnig weer, maar met een koude wind, dus van buiten zitten komt niet veel. Andere keer maar weer.

Georgia on my Mind

“Welcome, We’re glad Georgia’s on your mind” staat er op het bord als we Georgia binnenrijden. Ja, hoe kan het anders. Geen mens die het niet kent, waarschijnlijk het beroemdste nummer van de “Genius” (erg leuke film “Ray” over zijn leven met veel prachtige muziek, kijken als je hem nog niet gezien hebt):

Georgia, Georgia,

The whole day through

Just an old sweet song

Keeps Georgia on my mind

Het landschap wordt langzamerhand wat heuvelachtiger, regelmatig zien we in de verte ook al hogere bergen liggen. Bij het boodschappen doen zijn we nog getuige van een flinke aanrijding, waarbij een auto dwars door 2 hekken en een greppel wordt gekatapulteerd, en wonderbaarlijk genoeg keurig op de parkeerplaats terecht komt (waar die ook naar op weg was). Gelukkig geen gewonden. Bij de Walmart ook nog 2 neije boksen gescoord, Levi’s voor $ 9,95 per stuk. Ergens verderop komen we door zo’n bord met tijd- en temperatuuraanduiding erachter dat we plotseling een uur kwijt zijn. We zitten nu weer in de Eastern Time zone. Voordeel is wel dat we weer een uurtje dichterbij huis zijn qua tijdsverschil. Dus maar wat eerder dan gepland een camping opgezocht, en weer de bbq te voorschijn gehaald. Prachtig weer vandaag, zo’n 28 graden met kans op onweer vanavond

Home Sweet Home Alabama

Big wheels keep on turning
Carry me home to see my kin
Singing songs about the south-land
I miss 'ole' 'bamy once again
And I think it's a sin

Well I heard Mister Young sing about her
Well I heard ole Neil put her down
Well, I hope Neil Young will remember
A southern man don't need him around any how

Sweet home Alabama
Where the skies are so blue
Sweet home Alabama
Lord, I'm coming home to you

Dat stukje over Neill is een geintje, niet kwaad bedoeld. Lynyrd Skynyrd en hij zijn fans van elkaar. Dat even terzijde.

Vanochtend rijden we na een half uurtje Alabama binnen. Langzaam verandert het landschap, gisteren dichte bossen, maar nu is het veel opener. Zo ongeveer om de 10 mijl een plaatsje met veelal leuke huizen (alweer die waranda’s), parkachtig gelegen tussen oude bomen. Veel, heel veel soms metershoge bloeiende Camelia’s. Ook overal langs de weg enorme Blauweregens, ook al volop in bloei. Het is heel erg rustig op de weg, dat zal te maken hebben met de Interstate die enkele mijlen verderop parallel aan onze route loopt. Montgomery laten we links liggen, er is daar niks te beleven. Historisch van belang geweest natuurlijk. In 1955 weigerde Rosa Parks daar in de bus op te staan voor een blanke, dat werd uiteindelijk het begin van het einde van de apartheid.

We zijn nu inmiddels al 2 keer in Cuba geweest, een keer Cuba, New Mexico en nu Cuba, Alabama. Zo kom je nog eens ergens. De route voert ons ook nog dwars door Birmingham.

Birmingham, Birmingham

The greatest city in Alabam'

You can travel 'cross this entire land

There ain't no place like Birmingham

Nou dat kan Randy Newman dan wel vinden maar wat wij ervan zien is het niet veel bijzonders. Zelfs 5 blinde negers kunnen dat nog wel zien. Het is wat regenachtig dus besluiten we maar om rustig door te rijden. We stoppen in Gadsden op een camping met eindelijk fatsoenlijk internet en een ruisende waterval op de achtergrond. Morgen via Rome (Georgia) richting Great Smokey Mountains.