Vandaag zonnig maar fris weer. We wandelen in een kwartiertje naar het Empire State Building om New York van boven te gaan bekijken. Typisch Amerikaanse organisatie hier, veel palen en touwen met zigzag rijen, veel personeel die je vertellen welke kant je op moet en dat je moet doorlopen, maar we skippen een hele rij omdat we niet hoger dan de 86^e verdieping willen (320 meter lijkt ons hoog genoeg) en met een credit card betalen. Het eerste observatiedek is op de 86^e verdieping, maar de eerste lift gaat ‘maar’ tot de 80^e. Precies 31 seconden duurt dat reisje, je merkt er nauwelijks iets van. Omdat de rij voor de 2^e lift nogal lang is, lopen we de overige 6 verdiepingen en komen dat op het observatiedek. Je kunt het hele gebouw rondlopen over een galerij met als afscheiding een muur van ongeveer anderhalve meter met daarop nog een stalen hek van dezelfde hoogte. En wat een uitzicht, werkelijk adembenemend. Het is behoorlijk helder, dus je kunt de stad tot in alle details duidelijk zien liggen. Weer een ervaringen die we niet hadden willen missen. Ook met het recht naar beneden kijken had ik geen gevoel van hoogtevrees, wonderbaarlijk gewoon. Uiteindelijk besluiten we na 2 rondjes (vierkantjes eigenlijk) weer naar beneden te gaan. Het gebouw is van binnen ook schitterend om te zien, vol met art deco ornamenten, veelkleurige marmeren wanden en vloeren en hekwerken. Een lust voor het oog. Nog even een kleine replica gekocht voor onze verzameling ‘foute souvenirs’ voor op het toilet en dan naar buiten voor een bakske (zeg maar bak) koffie (met een donut van Dunkin Donuts).

Aangezien de subway lijn erheen gesloten is nemen we de bus naar de High Line. Dit is een bijzonder stadspark in Manhattan wat ongeveer 9 meter boven de grond ligt, op het traject van een vroegere verhoogde spoorweglijn die sinds de jaren 80 niet meer in gebruik is. Het is zowat 2 km lang, overal zijn bankjes en stoeltjes waar mensen op zitten te zonnen (vandaag tenminste), er liggen nog stukken rails met bomen en struiken ertussen, kortom een geweldig idee om zo’n oude, verroeste en overwoekerde spoorlijn een nieuw leven te geven. Het ontwerp is trouwens van de Nederlandse tuinarchitect Piet Oudolf. Om de paar blokken is een trap waar je er af of op kunt. Een van die trappen gebruiken we om een biertje te gaan drinken in een pub, waar we een geanimeerd gesprek hebben met een ouder Amerikaanse hippie. Foto’s van dochter (knappe meid trouwens) en zoon (allebei nog jong, hij was wat laat tot bloei gekomen) en uitleg over de werkelijkheid achter Nine Eleven. Prachtige complottheorie natuurlijk, over hoe de Amerikaanse regering de twin towers had laten ondermijnen en een paar Arabieren opdracht had gegeven om de torens binnen te vliegen, dit alles met als doel de bevolking duidelijk te maken dat het tijd werd om Irak binnen te vallen! Smullen, zo’n ontmoeting. Als zijn zoon pa komt ophalen wil hij eerst nog even op de foto met zijn ‘friends for Norway’, en krijgen we wel drie keer een hand van hem.

Bij een van de vele straatkarretjes die NY rijk is een snack gehaald en daarna richting Central Park. We gaan er ongeveer halverwege naar binnen en lopen zigzaggend richting zuid. De gezelligheid straalt er vanaf, overal families en of stelletjes met of zonder kinderen op de gazons. Veel balspelen natuurlijk, op het centrale fiets/wandelpad naast de fietsers natuurlijk de joggers, geweldig om te zien. En dat alles met overal op de achtergrond de wolkenkrabbers van NY en een vaag geroezemoes van het verkeer. Prachtige bloeiende bomen overal, bruidsparen in de rij voor het mooiste plekje, we lopen te genieten. Het park blijkt ook veel groter dan het lijkt, na 2 uurtjes er doorgebracht te hebben besluiten we naar een subway station te lopen om naar zuid Manhattan te gaan en nogmaals een bezoek te brengen aan Fraunces Tavern, waar op zondagmiddag livemuziek is, vandaag Ierse Folk. Een mooie afsluiting van een erg leuke dag.