Nat en koud deze ochtend. De Sky Ride opgepikt bij mijl 35 van de 105. Tijdens de rit naar boven wordt het steeds mistiger. We kijken elkaar aan en vraagen ons af of het wel wat gaat worden vandaag. De ranger bij de entree zegt dat er hele stukken miscchien open zijn (niet mistig dus) dus wagen we het er maar op. De eerste uitkijkpunten laten we links en rechts maar liggen voor wat ze zijn, het zicht bedraagt nauwelijks 100 meter. Na een paar mijl klimmen klaart het op en even later schijnt zowaar de zon. Vanaf de uitkijkpunten hebben we een prachtig gezicht op een wit wolkendek! Af en toe steken er wat boomtoppen doorheen of een bergspits. Dat zal zo de resterende mijlen blijven. In het bezoekerscentrum bekijken we de tentoonstelling over de aanleg van het park, midden jaren 30 van de vorige eeuw. In totaal 11000 jonge mannen werden destijds als een soort werkverschaffing tijdens de crisis in kampen gelegerd en tewerk gesteld bij de aanleg van de Sky Ride met vele uitzichtpunten. De toenmalige bewoners werden (meestal gedwongen) uitgekocht en moesten het gebied verlaten. Het oosten had eindelijk ook een Nationaal Park. Twee jongens met enorme rugzakken vragen of we weten waar de campstore is. Toevallig wel dus en we geven ze een lift er naar toe (“Thanks guys, you saved our life”). Ze zijn de trail van 105 mijl in 8 dagen aan het lopen en zetten het tentje meestal gewoon naast het pad op. Van de 5 campgrounds in het park waren er overigens maar 2 open. We rijden rustig door en staan nog een paar minuten stil om naar enkele kleine hertjes te kijken die rustig langs de weg staan te grazen. Ondanks het gemis aan uitzicht bevalt ons de route erg goed. Niet alleen maar bos, maar ook veel open stukken met glooiend grasland, wat het landschap erg gevarieerd maakt. De laatste 20 mijl rijden we weer door soms heel dichte mist naar beneden, na de uitgang rijden we dan richting West Virginia om een uurtje verder een camping te gaan zoeken. Dat valt niet mee, na wat gezoek vinden we er een maar die blijkt gesloten, Helemaal niemand, ongeveer 5 mijl van de weg af, dus omkeren en verder zoeken. Een paar mijl verder is er ook een, na een heel steil bosweggetje worden we hartelijk welkom geheten door de eigenaresse die ons een met de hand getekend kaartje geeft, met de opmerking dat we zelf een plaatsje moeten zoeken wat onbezet is en ons bevalt. We zijn de enigen! Heel, heel erg rustig hier in het bos en ook heel erg donker. Het regent niet meer (dat deed het al een uurtje of zo), maar we gaan toch maar lekker binnen zitten. Geen bbq vandaag, maar een Jambalaya met andouille (pittige worst uit de Bayou) gaat er ook wel in.