We worden wakker met het getik van regen op het dak, Jammer, maar het is niet anders. De temperatuur is prima, die zal in de loop van de dag oplopen naar zo’n 23 graden. Eerst even boodschappen doen, dat hoort er af en toe ook bij. We hebben wat moeite om de toegangsweg naar de Blue Ridge Parkay te vinden door de verwarrende wegnummers, maar we rijden uiteindelijk maar ongeveer 1 mijl om. Het is inmiddels wel droog, maar de wolken hangen nog wel laag. Dat zal de uitzichten geen goed doen zeggen we tegen elkaar. De Blue Ridge is een bergrug, onderdeel van de Appalachen, ongeveer 400 mijl lang. Van het oorspronkelijke oorlogspad van de Iroquois en Cherokee is een weg gemaakt en die is nu onderdeel van het National Park systeem. Op de helling een stukje lager dan de weg slingert de Appalachian Trail, een wandelpad van liefst 3500 km! Wij rijden er de laatste (of eigenlijk eerste, want de route begint formeel in het noorden) 100 mijl van. Een slingerende, dalende en stijgende weg door hoofdzakelijk bos. Wat zal deze route ongelooflijk mooi zijn in de herfst. Soms is de Ridge zo smal dat aan beide zijden van de weg er uitzicht is op de valleien zo’n 600 m beneden ons! Het eerste stuk zijn we af en toe letterlijk in de wolken, maar het weer wordt langzamerhand wat beter en de uitzichten mooier. Heel apart zijn de enorme bossen van kale, groen bemoste eikenbomen in de vreemdste vormen. Een beetje ‘creepy’, zo moet the Old Forest en Old Man Willow (Lord of the Rings) er uit hebben gezien. Ergens onderweg een bakske koffie gezet en een bammetje gegeten op een van de vele parkeerplekken en/of uitzichtpunten. Het is er niet bepaald druk vandaag, als we tijdens de 160 km 20 auto’s gezien hebben is het al veel.

Aan het einde van de route naar de dichtstbijzijnde camping gereden, lekker buiten gezeten met eerst de bbq en daarna nog een houtvuurtje aan.

Morgen het vervolg van de Blue Ridge Parkway, de Skyride door het Shenandoah National Park.