New York III Einde van een vakantie

Het is een prima dag vandaag voor de taxi’s en de musea, het regent flink. Gelukkig hebben we onze pluutjes bij ons, toch niet voor niks meegenomen. We gaan eerst (met de subway natuurlijk) naar het Guggenheim museum aan het Central Park, al is het maar om nog een gebouw van Franklin Lloyd Wright te zien. We staan ongeveer 20 minuten buiten in de rij onder de paraplu alvorens we naar binnen kunnen. Ze geven iedereen speciale plastic zakken om de plu’s in op te bergen, handig. Het gebouw is een genot om naar te kijken, buiten zowel als binnen. In de hal loop je via een langzaam stijgende spiraal het gebouw omhoog, op de verdieping kun je dan afslaan naar een zaal. Geweldig gebouw, de collectie zijn we wat minder enthousiast over. Een zaal met impressionistische meesterwerken van Manet, Pisarro en van Gogh en wat werk van Picasso. Verder een zaal met wat oude diaprojectoren, verbonden door stekkerdozen in oude schoenen, tsja ik zeg er verder niks over. Twee zalen met erg boeiend werk van Monir Shahroudy Farmanfarmaian, een Iraanse kunstaneres met veel spiegelobjecten en geometrische tekeningen. Prachtig gewoon. Er zijn ook nog 2 zalen gesloten ivm een komende tentoonstelling en de hele spiraal bevat werk van ene On Kawara. Die heeft vanaf 1964 iedere dag een blad van een krant bewaard, heeft van overal briefkaarten verstuurd met daarop de tijd dat hij ontwaakte en telegrammen met de tekst “I’m still alive”, dagboeken bijgehouden met wie hij die dag gesproken had, plattegronden van waar hij die dag was en zo nog meer. Daar liep je dus de hele route naar boven langs, ok moi.

Als we buiten komen regent het nog steeds, wel niet meer zo hard. We steken Central Park over om naar het Museum of Natural History te gaan. Hier staan we gelukkig binnen in de rij, we kopen er een kaartje bij voor een Imax film over het heelal. Wat een museum, vier verdiepingen barstensvol informatie, daar is Leiden niks bij. Je moet er wel tegen kunnen om naar ontzettend veel opgezette dieren te kijken, deze exposities zijn duidelijk uit het pré Marianne Thieme tijdperk. De film is vooral spectaculair (de meeste informatie is bekend), het 3D beeld wordt op een reusachtige koepel boven je hoofd geprojecteerd, de stoelleuningen staan daarom wat achterover.

Eenmaal weer buiten is het droog, we gaan nog even naar Times Square om naar de lichtreclames te kijken en besluiten met een biertje in het café tegenover het Grand Central. We zijn het met alle mensen eens die ons voorspelden: New York is een geweldige stad!

We zullen wel een paar dagen nodig hebben om bij te komen van alle indrukken die we in bijna 5 weken hebben opgedaan, morgen in ieder geval rustig de koffers pakken, misschien nog een wandelingetje in de buurt en dan ruim op tijd naar het vliegveld. Het is mooi geweest.

New York II

Vandaag zonnig maar fris weer. We wandelen in een kwartiertje naar het Empire State Building om New York van boven te gaan bekijken. Typisch Amerikaanse organisatie hier, veel palen en touwen met zigzag rijen, veel personeel die je vertellen welke kant je op moet en dat je moet doorlopen, maar we skippen een hele rij omdat we niet hoger dan de 86^e verdieping willen (320 meter lijkt ons hoog genoeg) en met een credit card betalen. Het eerste observatiedek is op de 86^e verdieping, maar de eerste lift gaat ‘maar’ tot de 80^e. Precies 31 seconden duurt dat reisje, je merkt er nauwelijks iets van. Omdat de rij voor de 2^e lift nogal lang is, lopen we de overige 6 verdiepingen en komen dat op het observatiedek. Je kunt het hele gebouw rondlopen over een galerij met als afscheiding een muur van ongeveer anderhalve meter met daarop nog een stalen hek van dezelfde hoogte. En wat een uitzicht, werkelijk adembenemend. Het is behoorlijk helder, dus je kunt de stad tot in alle details duidelijk zien liggen. Weer een ervaringen die we niet hadden willen missen. Ook met het recht naar beneden kijken had ik geen gevoel van hoogtevrees, wonderbaarlijk gewoon. Uiteindelijk besluiten we na 2 rondjes (vierkantjes eigenlijk) weer naar beneden te gaan. Het gebouw is van binnen ook schitterend om te zien, vol met art deco ornamenten, veelkleurige marmeren wanden en vloeren en hekwerken. Een lust voor het oog. Nog even een kleine replica gekocht voor onze verzameling ‘foute souvenirs’ voor op het toilet en dan naar buiten voor een bakske (zeg maar bak) koffie (met een donut van Dunkin Donuts).

Aangezien de subway lijn erheen gesloten is nemen we de bus naar de High Line. Dit is een bijzonder stadspark in Manhattan wat ongeveer 9 meter boven de grond ligt, op het traject van een vroegere verhoogde spoorweglijn die sinds de jaren 80 niet meer in gebruik is. Het is zowat 2 km lang, overal zijn bankjes en stoeltjes waar mensen op zitten te zonnen (vandaag tenminste), er liggen nog stukken rails met bomen en struiken ertussen, kortom een geweldig idee om zo’n oude, verroeste en overwoekerde spoorlijn een nieuw leven te geven. Het ontwerp is trouwens van de Nederlandse tuinarchitect Piet Oudolf. Om de paar blokken is een trap waar je er af of op kunt. Een van die trappen gebruiken we om een biertje te gaan drinken in een pub, waar we een geanimeerd gesprek hebben met een ouder Amerikaanse hippie. Foto’s van dochter (knappe meid trouwens) en zoon (allebei nog jong, hij was wat laat tot bloei gekomen) en uitleg over de werkelijkheid achter Nine Eleven. Prachtige complottheorie natuurlijk, over hoe de Amerikaanse regering de twin towers had laten ondermijnen en een paar Arabieren opdracht had gegeven om de torens binnen te vliegen, dit alles met als doel de bevolking duidelijk te maken dat het tijd werd om Irak binnen te vallen! Smullen, zo’n ontmoeting. Als zijn zoon pa komt ophalen wil hij eerst nog even op de foto met zijn ‘friends for Norway’, en krijgen we wel drie keer een hand van hem.

Bij een van de vele straatkarretjes die NY rijk is een snack gehaald en daarna richting Central Park. We gaan er ongeveer halverwege naar binnen en lopen zigzaggend richting zuid. De gezelligheid straalt er vanaf, overal families en of stelletjes met of zonder kinderen op de gazons. Veel balspelen natuurlijk, op het centrale fiets/wandelpad naast de fietsers natuurlijk de joggers, geweldig om te zien. En dat alles met overal op de achtergrond de wolkenkrabbers van NY en een vaag geroezemoes van het verkeer. Prachtige bloeiende bomen overal, bruidsparen in de rij voor het mooiste plekje, we lopen te genieten. Het park blijkt ook veel groter dan het lijkt, na 2 uurtjes er doorgebracht te hebben besluiten we naar een subway station te lopen om naar zuid Manhattan te gaan en nogmaals een bezoek te brengen aan Fraunces Tavern, waar op zondagmiddag livemuziek is, vandaag Ierse Folk. Een mooie afsluiting van een erg leuke dag.

New York I

Het is vandaag prachtig zonnig weer en het zal uiteindelijk zo’n 30 graden worden. De dag dat Nederland eindelijk weer een kampioen krijgt die het verdiend. We willen van dat mooie weer profiteren en gaan daarom eerst naar het zuidelijkste puntje van Manhattan, Battery Park (zo genoemd omdat de Hollanders er destijds een batterij kanonnen hadden opgesteld). Pech voor ons dat de eerste 2 Subway stations gesloten zijn wegens onderhoud, dus moeten we eerst nog 10 blokken wandelen. We besluiten een 7-daagse pas te kopen, gemakkelijk en met 4 x per dag heb je de kosten er nog uit ook. Naast Battery Park ligt South Ferry, de gratis veerboot naar Staten Island. We waren niet de enige!, Tjee wat een drukte. Ja wat wil je ook, de veerboot vaart langs Ellis Island en het Vrijheidsbeeld, en dat nog voor niks ook! Verder heb je een magnifiek uitzicht op de beroemde skyline van Manhattan en die van Brooklyn. Het is natuurlijk wel wat dringen af en toe voor een plekje aan de railing, maar de tocht is zeer, zeer de moeite waard. Op Staten Island aangekomen moet iedereen de boot af en ga je via de uitgang rechtstreeks weer naar de wachtruimte voor de volgende boot terug (20 minuten later), genoeg tijd voor een bak koffie. Wat vooral opvalt vanaf het water is hoe hoog de One World Trade Center boven de rest uitsteekt. De “Freedom Tower” is gebouwd naast de plek waar de Twin Towers stonden en is met z’n 1776 voet (541 meter) het op 3 na hoogste gebouw ter wereld. Terug aan de wal wandelen we eerst daar naar toe om het National September Memorial te bekijken. Twee laaggelegen waterbakken markeren precies de plaatsen waar vroeger de torens stonden. Het wateroppervlakte wordt onderbroken door leegte. De bakken worden constant gevuld met water dat langs de muren naar beneden komt. Langs het monument is in koper een reling gebouwd met hierop de lijst met de namen van alle slachtoffers. Hier en daar staan bloemetjes bij een naam, het geheel is in al zijn soberheid indrukwekkend om te zien. Een eindje verder halen we een broodje en een flesje drinken om dat op een bankje op het naastliggend pleintje te nuttigen. Ook hier, net als in het Battery Park en op andere plekken later die dag streetdances van groepjes Afro-Amerikanen, in dit geval ook nog met interactie met enkele blanke jongetjes uit het publiek. Er heerst vandaag een gezellige sfeer, later zien we op een van de vele TV schermen in de bars dat Central Park werkelijk propvol was met van de zon genietende mensen. Drie weken gelen heeft het hier nog gesneeuwd! Ja, de winter was lang, om met Willeke te spreken. Ze zijn hier echt aan de lente toe, dat merk je aan alles. Na het broodje via Wallstreet op zoek naar de oudste kroeg van NY, Fraunces Tavern. Dit gebouw was o.a. een tijdje het hoofdkwartier van George Washington en claimt het oudste nog bestaande gebouw van Manhattan te zijn. Dit was een tip van een ex-collega van Toiny en een prima tip was het! Erg leuke pub met zo’n 20 bieren op de tap en heel, heel veel whiskies. De bieren komen van een micro-brouwerij uit Dublin (!) en de porter die wij bestellen was een beste. Daarna hadden we energie genoeg om na een ritje met de ondergrondse naar Brooklyn Bridge te wandelen. Deze befaamde hangbrug is bijna 2 km lang, heeft 4 rijbanen en midden tussen de rijbanen hang 5 meter hoger een voet- en fietspad. Ook hier waren we niet de enigen. Een lange file van voetgangers 2 richtingen uit en daarnaast driftig bellende fietsers (ook 2 richtingen uit natuurlijk. Ik heb jaren geleden eens een documentaire gezien over de bouw van deze brug, meer dan 130 jaar geleden en ik ben onder de indruk geraakt van dit bouwkundige meesterwerk, ondanks alle Aziaten, Scandinaviërs, Zwitsers, Fransozen en mensen met buggies die ons allemaal voor de voeten liepen. Normaal proberen we foto’s te maken met zo weinig mogelijk mensen erop, maar dan hadden we vandaag wel heel lang moeten wachten.

We beginnen aardig door onze hoeven te zakken, dus nemen we de subway richting hotel (we zijn alweer niet de enigen!) en gaan in de buurt van het hotel nog even een bar binnen. Weer zo’n prima biertje van een kleine brouwerij en nog een leuk gesprek met 2 New Yorkse meiden die het “Cool” en “Fantastic” vinden dat we uit the Netherlands komen en ons het cultuurverschil tussen NY en de rest proberen duidelijk te maken.

Nog even over de drank hier, we hebben vrienden die maar beter niet hierheen kunnen gaan. Het bier valt nog wel mee in prijs, zes, zeven dollar lijkt veel, maar je krijgt dan wel een pint (0,56 liter). De wijn is nauwelijks te betalen, vanaf 9 dollar per glas en van de glazen die ze hier schenken gaan er meer dan 6 uit een fles. Dus we houden het maar bij bier, ook bij de maaltijd ’s avonds. Maar we klagen niet hoor, NY is echt een fantastische ervaring.

Camper inleveren en naar Manhattan

Voor de laatste keer de camper afgekoppeld, de afvaltanks geleegd en van een camping afgereden. We hoeven maar 21 mijl naar de inleverplek, dus echt haast hebben we niet (als we er maar voor 10.30 uur zijn ivm de shuttle naar het station). Op het laatste stuk tanken we de benzinetank nog volg en nemen een ontbijtje bij een deli. We rijden pardoes het verhuurstation voorbij, ze hebben de ingang goed weggestopt en er staat geen groot bord wat we eigenlijk verwachten. Nou dan maar een extra mijl om te keren en nu wel de poort binnengereden. Nog geen 5 minuten later zijn alle formaliteiten afgehandeld (geen schades, afvaltanks leeg, navigatiesysteem ingeleverd en de teveel gereden mijlen (170) afgerekend. Een kwartiertje later brengt de manager ons naar het station, legt even uit hoe het kaartjessysteem werkt en op welk perron me moeten zijn. Zo’n 20 minuten later stop er onder luid getoeter een hele lange trein, met nog bijna niemand erin. De rit naar Manhattan gaat 1 uur en 20 minuten duren, we hebben kaartjes met seniorenkorting gekocht ($ 6,50 pp) en om 12.30 uur rijden we New York Pennstation binnen. Voor 11 dollar met de taxi naar het hotel, goedkoop voor een soort van Efteling wild-west rit. De chauffeur gebruikt alle banen die er zijn, duikt naar links, o jee rechts is meer plek, dan maar daar na toe en tegelijkertijd ook nog aan zijn navigatiesysteem klooien. De hotelkamer op de zesde verdieping is niet groot, maar netjes met inloopkast voor de koffers, koelkast en magnetron. We kijken uit op het gouden piramidedak van de New York Life Insurance Company, helaas door een vuil raam wat niet open mag.

We maken een eerste wandeling door de buurt en lopen zo’n 10 blokken naar het Chrysler Building, een art-deco gebouw uit 1928, tot aan de bouw van het Empire State Building het hoogste gebouw van NY met zijn 319 meter. Prachtig om te zien, de metalen spits van 56 meter(!) schittert in de zon. We nemen een kijkje bij en in het Grand Central Station, een mooi jugendstil gebouw uit 1913 (een kopstation met 44 perrons en 67 sporen!) en drinken aan de buitenbar (tafeltjes allemaal bezet) aan het Bryant Park. Onze eerste indruk is er een van zeer grote drukte, het gevaar van een stijve nek ligt op de loer en de weg vinden is er erg gemakkelijk met al die rechte blokken en genummerde straten.

Delaware Water Gap en New Jersey

14 april.

We rijden vandaag richting Noord-Oost Pensylvania. Het eerste stuk zien we nog Mennonieten op de fiets en op het land achter de ploeg. Langzaam veranderd het weidse, open landschap met overal boerderijen. Er komt meer bos en het wordt weer wat bergachtiger, “Ok Moi”. We doen het rustig aan en staan ruim 15 minuten te wachten voor gesloten spoorbomen. Nogal wat auto’s wringen zich er tot onze verbazing tussendoor, totdat iemand zijn raampje open doet en ons toeroept: “It’s broke!”. Vanwege onze lengt gekeerd en een alternatieve route gezocht. Redelijk vroeg zoeken we een camping op. We zitten net buiten aan een biertje als de eigenaar ons komt vertellen dat er een waterlek is, waardoor ons gedeelte zonder water komt te zitten. We krijgen een gratis upgrade naar een veel mooiere plek aangeboden, nou geen probleem hoor. Vijf minuten later zitten we alweer buiten en kijken vanaf onze hoog gelegen plek uit over de camping en het gezwoeg van de campingbaas die probeert uit te vinden waar het lek ergens zit.

15 april.

Op de camping laten we eerst onze lpg tank vullen. Dat gaat hier in de VS met veel veiligheidsmaatregelen gepaard: iedereen moet de camper verlaten en de stroomvoorziening van de camperaccu moet worden afgesloten. We hebben in bijna 4 weken voor ruim $ 20 aan gas verbruikt: voor de koelkast en vriezer (voornamelijk tijdens het rijden), verwarming (de eerste week bijna ieder avond, de laatste 2 weken af en toe ’s ochtends), de warmwater boiler (om te douchen) en koken. Valt wel mee niet? Daarna rijden we de route door de Delaware National Gap, een natuurgebied op de grens van Pensylvania en New Jersey. We stoppen bij 2 watervallen, bij de eerste hebben ze heel veel trappen langs de rotswanden aangelegd, waardoor je de watervallen zowel van beneden als van boven kunt bekijken. Een van de routes is overigens afgesloten vanwege het ijs wat er nog ligt! Na dit gebied rijden we New Jersey binnen en de verkeersdrukte neemt flink toe. Je zit hier zo’n 80 mijl van New York af, de plaatsjes liggen redelijk dicht bij elkaar en dat merk je. We besluiten om door te rijden naar een van de State Parks ten zuiden van New York, om daar de komende dag door te brengen. We zitten dan dichtbij de plek waar we vrijdagochtend de camper moeten inleveren, dat maakt e.e.a. wat gemakkelijker. We hebben inmiddels de 3500 mijlen van het huurcontract opgesoupeerd, dus vanaf nu wordt het extra betalen (naar verwachting zo’n 80 dollar, dat kan er nog wel bij). Op de snelweg (heel, heel druk met stukken langzaam rijden) werpen we al een blik op het Vrijheidsbeeld, voordat we naar het zuiden afdraaien. In het State Park waar we de camper neerzetten is het wel erg rustig, nog een andere camper staat er een eind verderop. Nog een keer de bbq aan en de laatste kooltjes opgemaakt. Daarna nog een kampvuurtje (hout genoeg hier in de bossen) aangemaakt in de ijzeren ring die er speciaal voor ligt (daar gebruiken ze hier bijna overal oude vrachtwagenvelgen voor, handig). Kijkend naar het oplaaiend vuur denk ik aan de woorden van Victor Borge: “when I was young my father came home and found me in front of a roaring fire. This made him very angry, because we didn’t have a fireplace!”

16 april. Vandaag wat gelummeld, we rijden even naar de naburige woonwijk voor koffie met een donut, we lopen een van de trails door het park en later in de middag pakken we de koffers in (snik, snik). Nog een keer pasta à la Francesco, morgenochtend zit de campertrip er toch echt op. Maar … we hebben New York nog tegoed.

Dutch Country

We rijden op ons gemakkie richting Lancaster, Pensylvania. Daar willen we gaan rondrijden in Dutch Country, het gebied waar de op een na grootste Amish gemeenschap woont en werkt en waar ze zich oorspronkelijk gevestigd hebben. Er wonen er nu zo’n 35.000 en aangezien het gemiddelde gezin 7 kinderen heeft groeit het aantal gestaag. Van de 10 jongeren blijven er toch 9 bij de leer, de hersenspoeling vanaf de heel jonge leeftijd werkt dus. De naam Dutch is overigens een verbastering van Deutsch, ze spreken onderling nog een eigen Duits dialect, de gebeden zijn allemaal in het hoog-Duits. We rijden wat achterafstraatjes kriskras door het gebied, overal hang was, heel veel was (ze hebben geen electriciteit, dus geen wasdrogers). Veel koetsjes (buggies) met een tuigpaardje ervoor en ook een soort van grote step met fietswielen. De gewone fiets gebruiken ze niet. “Thats our way of doing it” antwoord een Amish op mijn vraag waarom, verder wilde hij geen uitleg geven, tja het zal dus wel iets met hun .geloof te maken hebben. Ze gebruiken olie en gas voor licht en verwarming maar ook nog veel kolen. Zoals iemand zei, ze zijn heel handig in het vinden van alternatieve energiebronnen die wel toelaatbaar zijn. Ze zijn ook niet te beroerd om bij iemand in de auto te stappen, zolang ze zelf maar niet aan het stuur zitten. Alle vrouwen met rokken tot op de enkels en mutsjes op het knotje. Alleen maar effen kleuren, meestal niet al te vrolijk. De kerels zo’n strooien hoedje op en bretels (of ‘galgen’ zoals wij ze vroeger noemden). In mijn jeugd zag je ze nog wel, trekpaarden maar waren er ook al veel traktoren, maar hier gaat echt nog alles met behulp van trekpaarden: ploegen, eggen noem maar op. De meeste Amish zijn ook boeren of werkzaam in op de boerderij, de bedrijven zien er veelal welvarend uit. Het landschap hier is heel open, licht golvend met overal van die enorme fallusachtige silo’s. We vinden allebei Oost Pensylvania een erg leuk gebied om door heen te trekken, zeker met zo’n “attractie” als de Amish. We strijken neer op een camping wat noordelijker in New Holland. Daar klepperen de koetsjes de hele avond nog aan ons voorbij, maar zien we ook echte fietsen en bloemetjes op de kleding van de vrouwen. Dit blijken dus geen Amish te zijn maar Mennonieten volgens de campingbeheerster, die hebben een iets andere kijk op de leer en de uitvoering ervan. Volgens mij zijn Amish ook Mennonieten, maar er is toch een verschil.

Uitbollen en naar Gettysburg

11 april Fort Loudon

Vanochtend wat later opgestaan dan gewoonlijk, pas om 9 uur. We gaan de komende dagen wat uitbollen, er moeten veel indrukken verwerkt worden en New York komt ook nog! Het is mooi zonnig weer, maar wel fris door de wind. Eind van de ochtend een leuke wandeling gemaakt door het State Park door 3 verschillende trails aan elkaar te koppelen. Daarna rustig verder gereden richting Gettysburg over de Lincoln Highway. Onderweg even mail gecontroleerd bij Mac Donalds (handig zo’n plek waar je gewoon binnen kunt gaan zitten en gebruik kunt maken van gratis internet). Nog voor Gettysburg weer een State Park opgezocht en om 4 uur zaten we al lekker in het zonnetje aan een biertje (wat in zo’n park wel illegaal is, “no alcoholic beverages” staat er op het bord bij de ingang en bij het kantoor). Morgen waarschijnlijk weer een wandeling en daarna in Gettysburg wat kennis van de Burgeroorlog opfrissen. Jammer, geen extra biertje vanwege het kampioenschap van PSV, dat komt dan volgende week wel.

12-4-2015 Gettysburg

Na een koude nacht ook deze ochtend weer ruim 2½ uur lekker gewandeld, met ondermeer een stuk (2 mijl, ja,ja!) van de Appalachian Trail (loopt van Georgia naar Maine en is 2200 mijl lang) erin. Heerlijk weer, na terugkomst op de camping lekker in het zonnetje koffie gedronken. Daarna richting Gettysburg, wat nog geen uur rijden is. Bij dit stadje vond in juli 1863 een driedaagse slag plaats tussen de legers van de Union (Noordelijke staten) en de Confederates (Zuidelijke staten). De slag koste 35.000 soldaten het leven en er waren ruim 18.000 gewonden. He zuiden moest zich terugtrekken en dit resultaat leidde uiteindelijk de overwinning van de Union in. De voormalige slagvelden zijn nu een groot herdenkingspark met uitgezette routes, herdenkingsplekken en informatieborden. We bezoeken een klein stuk hiervan, toch wel indrukwekkend en gaan daarna een ijsje eten bij een ijstent waar het heel druk is. Wijs geworden door de vorige keer bestellen we nu ieder maar 1 bol, Toiny Pecan Butter en ik Salted Caramel. De bollen zijn ongeveer 3 keer zo groot als die van Ijssalon Kees in Geldrop, en zeker zo lekker. Daarna gaan we nog wat boodschappen doen, wat vandaag overigens nogal wat tijd kost. Na zo’n 12 staten is het steeds opnieuw weer een verrassing hoe het met de drank verkoop staat. Hier verkopen ze in de supermarkt wel bier, maar in een apart gedeelte met een eigen kassa (wat wij niet doorhebben natuurlijk). Wijn verkopen ze niet en de caissière mag het bier wat in het karretje staat niet afrekenen. Terwijl ik de boodschappen afreken gaat Toiny het bier betalen. Mooi niet dus, ze had geen ID bij zich om aan te tonen dat ze ouder dan 21 is! LOL. Ik gelukkig wel, daarna nog een Liquor shop gezocht waar we de wijn kunnen kopen. Zo’n 20 mijl verderop bij het plaatsje York een camping opgezocht, het is nog steeds lekker weer zodat we buiten kunnen ziften en de bbq weer gebruiken.

Fallingwater

Het regent stevig deze ochtend, we willen eigenlijk op tijd naar Fallingwater rijden om ook op het terrein nog foto’s te maken, maar voorlopig doen we het maar rustig aan. Tegen elven rijden we de camping af en na 5 minuten slaakt Toiny een gil als ze een plens water in haar nek krijgt. Blijkbaar lekt de camper ergens en het water verzamelt zich tussen de wand van de alkoof net boven de zitplaats van de bijrijder. Wat gefrot met wat handdoeken en we rijden weer verder om 20 minuten later bij de entree van dit National Landmark onze kaartjes op te pikken die we via internet besteld hebben. We hebben de tour van 12 uur, maar in het visitor center krijgen we te horen dat we ook om 11.45 kunnen starten. Prima, en we hebben ook nog tijd voor koffie en een cookie.

We lopen daarna via de driveway door het park naar het huis waar de gids op ons staat te wachten. Na een bocht vol rododendrons (en die staan er hier heel veel) zien we het huis en horen we de rivier en waterval. De eerste aanblik is er meteen een van Wow en van even niks te zeggen hebben. De gids wacht buiten op ons voor het inleidend praatje (gelukkig is het net even droog), op z’n Amerikaans natuurlijk. Even vragen waar we vandaan komen (we zijn maar met z’n zevenen) en of we al meer huizen van Frank Lloyd Wright bezocht hebben. Eerst dan wat geschiedenis over de familie Kaufmann die het huis liet bouwen in de jaren 1930 en de locatie bij het riviertje Bear Run (was al in bezit van de familie). De familie wilde een huis bij de waterval, Wright kwam met het idee om het huis over de waterval te bouwen. Het organische concept van Wright sprak de familie blijkbaar erg aan, want uiteindelijk gingen ze ver boven het geplande budget uit. We worden er nog even streng op gewezen dat tijdens de tour geen foto’s of films gemaakt mogen worden en dan gaan we naar binnen. In de woonkamer viel ik helemaal stil, zelden zoiets iets moois gezien. Indrukwekkend, gewoon geen woorden voor. Aan drie kanten glas, een laag plafond, maar ook lage meubels maken dat de natuur de kamer in komt. Alleen maar aardse tinten, en dan de muren van allemaal uitspringende steenlagen, fenomenaal! De boekenplanken lijken te zweven en blijken in de muren gewerkt te zijn, de bevestigingsbouten weggewerkt in de plank zelf. Ik ga niet alle kamers beschrijven, we hebben een boekje gekocht met foto’s van binnen, dus als iemand ze wil zien…

Dit is zeker een van de hoogtepunten van deze reis, dit hadden we allebei voor geen goud willen missen. Dit ontwerp van 75 jaar geleden doet zo ongelooflijk modern aan, het had ook vorig jaar gebouwd kunnen zijn. Jammer dat het na afloop van de tour weer flink regent, waardoor het buiten foto’s maken wat lastig is. Iedereen en wij dus ook loopt met een groen parapluutje van de stichting hier, ze hebben er vele tientallen op diverse plekken staan.

Daarna nog een uurtje of 2 door het fraaie landschap van Pensylvania gereden en gelukkig klaarde het op. Uiteindelijk in een State Park de camper neergezet, de jassen en handdoeken in de soms stevige wind en het avondzonnetje kunnen drogen en ook nog de bbq gebruikt om een lekkere burger te grillen.